ขอจีบใหม่นะครับ"คุณหมอ"

ภาคเพื่อนสนิทของแบงค์ที่สนิทกันมาตั้งแต่มานานหลายปีเป็นคนที่แอบชอบแบงค์อยู่ฝ่ายเดียว จนวันหนึ่งเขาได้บอกความในใจของเขาออกไป ว่าเขาได้แอบชอบแบงค์มานานแล้วแต่เขาเองไม่ได้หวังหรอกนะว่าจะให้อีกคนตอบรับความรู้สึกของเขา แต่แล้วเขาก็ได้คำตอบที่อีกคนตอบกลับมา..ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ชอบเขาเลยแม้แต่น้อย และอีกสาเหตุนึงนั่นก็คือ..แบงค์กำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนึงวันนั้นมันทำให้ภาครู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังแหลกสลายในทันที

ต่อยตีกับคนอื่นมาตั้งมากมายเขายังไม่เคยเจ็บจนแทบจะร้องไห้แบบวันนี้วินาทีที่ภาคได้รู้ความจริงในเรื่องนั้นมันทำให้เขารู้สึกเริ่มชาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าขาทั้งสองข้างมันไม่สามารถก้าวออกไปไหนได้ จากตอนแรกที่มันไม่มีหวังอยู่แล้ว มันก็เริ่มหนักมากขึ้นกว่าเดิม ความผิดหวังความเสียใจถาโถมเข้ามาหาภาคจนเขาเองเริ่มรับมันไม่ไหว ให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อไปเขาก็คิดว่ามันยากแล้วแต่นี่กลับจะให้เขาแสดงความยินดีในขณะที่คนที่เขารักกำลังไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น คนที่เขาทำใจได้ก็อาจจะแสดงความยินดีออกไปแต่นั่นไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน เพราะนอกจากความรู้สึกเสียใจเขาก็ไม่มีความรู้สึกยินดีหรือความรู้สึกอื่นใดมอบให้อีกคนอีกเลย แต่หลังจากนั้นไม่นานจู่ๆแบงค์ก็ได้กลับมาหาเขาอีกครั้ง ในเช้าวันรุ่งขึ้น เขารู้สึกช็อกมึนงงและตกใจไม่น้อย เขาไม่ได้พูดคุยกับแบงค์เหมือนเดิมเพราะยังโกรธและเสียใจกับสิ่งที่อีกคนทำกับเขาเอาไว้อยู่แต่ภาคก็ไม่ได้ถึงขั้นจะหมดรักและไม่มีความรู้สึกอะไรให้กับแบงค์เลย เขายังคงรู้สึกเหมือนเดิม ยังรักและคิดถึงอีกคนมากเหมือนเดิมแต่ในตอนนั้นเขาไม่สามารถที่จะยิ้มหรือแสดงออกว่าดีใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้ได้อีกต่อไป แม้แต่คำว่าเพื่อนในตอนนี้..เขาก็ไม่สามารถที่จะให้อีกฝ่ายได้ และนี่ก็คือการเจอหน้ากันครั้งสุดท้ายระหว่างแบงค์และภาค...

“ กู..ไปก่อนนะ ขอโทษสำหรับสิ่งแย่ๆที่กูทำ กู..กูรักมึง ฮึก กูรักมึงนะ ฮืออ แบงค์ขอโทษนะภาค ขะ..ขอโทษจริงๆ “ แบงค์ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายอะไรอีกต่อไปแล้ว แบงค์กัดฟันแล้วจำใจหันหลังเดินออกห่างจากประตูบานนั้นทันทีด้วยหัวใจที่แหกสลายและพังยับเยินเพราะตัวของเขาเอง

หลังประตูบานนั้นมีคนคนนึงได้พิงอยู่ที่ประตูเช่นกันภาคยกมือปิดปากของตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกไปให้กับคนด้านนอกได้ยิน ภาคได้ยินในสิ่งที่อีกคนบอกเขาหมดทุกอย่าง ทันทีที่เขารับรู้ว่าอีกคนออกไปจากบริเวณนั้นแล้วเขาก็ทรุดตัวนั่งลงพิงบานประตูนั้นทันที

“ ฮืออออออ กู.. ฮึก กูขอโทษ “ ภาคยกมือขึ้นปิดไปที่ใบหน้าของตัวเองแล้วปล่อยโฮออกมา หลังจากนี้..เขาคงต้องอยู่คนเดียวให้ได้อีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะทรมารมากแค่ไหนก็ตาม และถึงแม้ว่าเขาจะยังคาใจกับเหตุการณ์หลายๆอย่างอยู่ก็ตาม แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะให้มันเป็นแบบนี้แล้ว เขาก็จะขอเก็บความสงสัยเอาไว้ต่อไปโดยไม่คิดที่จะหาคำตอบให้กับความสงสัยนั้นอีก...